Verwerkingsopdrachten Literaire Theorie

Economie: De verpakking is alles?

Vast, Ton Anbeek
De omslag vind ik op het eerste gezicht niet echt interessant, omdat het alleen maar letters lijken. Als je echter dichterbij kijkt, zie je dat elke letter een gevangenis op zichzelf is. De tralie doet je gelijk denken aan een criminele instelling.
Joe Speedboot, Tommy Wieringa
Deze omslag snap ik niet helemaal. Er staat een jongen voorop met een soort van sinaasappel op zijn schouder. De foto kan ik ook niet echt combineren met de titel.
Het moest maar eens gaan sneeuwen, Tjitske Jansen
Op deze omslag staat een jongetje met een duikbril. De duikbril is beslagen en het jongetje kijkt bijna verbaasd. Het is wel een indrukwekkende cover, maar ik vind het niet echt bij de titel passen.
De Zonnewijzer, Maarten 't Hart
Hier staan een paar blaadjes met een bloemkelk. Het is geen foto, maar een tekening. Op zich kan je de titel misschien wel combineren met het plaatje, maar hoe zou ik niet weten. Toch vind ik ze niet helemaal niet bij elkaar passen.
Een hart van steen, Renate Dorrestein
Op deze cover zie je een oranje bank met de benen van een jong meisje erop. Na het fragment te hebben gelezen kan je dit terugverwijzen naar het feit dat het ook over een jong meisje gaat. Ik vind deze omslag wel intrigerend, omdat ik wel wil weten waar het boek over gaat, in tegenstelling tot de bovengenoemde boeken. Dit komt door de combinatie van de titel en de omslag, omdat de omslag je doet denken dat het meisje op de bank verdrietig is. Dan wil je weten waarom.
Het diner, Herman Koch
De omslag van dit boek is redelijk simpel, maar wel mooi gedaan. Je ziet een krab op een blauw bord liggen, op een delfts blauw tafelkleed met ook een blauwe achtergrond. Het rood van de krab springt er wel uit. Ook is het goed te combineren met de titel.

Nieuwe Cover:

Herschrijven 'Een schitterend gebrek'

Het anatomisch theater was donker toen Lucia binnenkwam. Ze ontdeed zich van haar bovenkleding in een bijkamer, waar ze schimmen zag van opgezette dieren en skeletten, maar ze hield zich goed en dacht aan haar beloning. Pas toen men de bovenluiken opende, zag ze dat ze midden in een amfitheater stond. Rondom haar zat een twintigtal toehoorders. De toehoorders waren heelmeesters in opleiding, leden van het gilde en vertrouwd met het menselijk lichaam. De professor stelde Lucia op haar gemak en deed niets zonder daarvoor eerst haar toestemming te vragen. De professor vatte alles wat hij in het Latijn had gezegd voor Lucia samen. De heelmeesters bestudeerden de vertekening van de huid en het verschil tussen de aangevreten plaatsen en die waar de oorspronkelijke pok geheeld was zonder open te barsten. Ze bekeken haar schouders en hals. De professor wees de plaatsen aan waar het venijn naar binnen was geslagen en onderhuids was doorgewoekerd. Hij vroeg haar enkele bewegingen te maken die haar moeite kostten. Hij schreef dat toe aan de verharding van littekens in het spierweefsel, een eigenaardigheid die hij beloofde later die dag op de snijtafel bij een dode te zullen doodleggen. Lucia sloeg een kruis voor de arme die haar plaats straks zou innemen, en ze probeerde haar gedachten te verzetten door wat rond te kijken. Ze zag opgezette geraamtes en ledematen en misgeboorten op sterk water die langs alle wanden stonden. De les duurde een uur, en na dit uur kreeg Lucia haar geld en ze was vrij om te gaan. Ze was bezig met zich aan te kleden toen de professor binnenkwam. Ze greep haar rok en bedekte haarzelf, maar hij verzekerde haar dat zij zich toch voor een chirurgijn niet hoefde te schamen. Hij bracht haar een tinctuur, die naar hij dacht het trekken van haar littekens kon verzachten en de huid waar die verhoornd was weer soepeler zou maken. Hij meende het goed, dacht Lucia, en ze bedankte hem. Toen liet hij wat van de vloeistof in zijn handpalm lopen en mengde die met de olie. Ze wist wat hij van haar wilde. Ze gaf hem zijn zin en ze liet zich door hem inwrijven. Hij nam haar staand en zijn gezicht bracht bij Lucia herinneringen terug. Zo begon haar Amsterdamse leven.